Sezon prömiyerinin finali ne anlatıyor?
IT: Welcome to Derry prömiyeri, kayıp çocuk Matty Clements’in izini süren Lilly, Teddie, Phil ve Susie’nin Derry sinemasında karşılaştığı kanlı ve beklenmedik aksamayla sona eriyor. The Music Man perdesinde sıkışmış görünen Matty, ekrandaki görüntü kararıp bozulurken yüzünü kötücül bir gülümsemeyle kaldırıyor ve kucağındaki bebek perdeden gerçek dünyaya sıçrıyor. Bölümün açılışındaki saldırının faili olan uçan ibneksı bebek, salonu bir av sahasına çeviriyor: Teddie acımasızca savrulup tavana çarpılarak can veriyor, Phil kapılıp götürülüyor, Lilly ise yerde sürünerek yaklaşan Susie’ye elini uzatıyor. Bir anda lobiye kaçmak zorunda kalan Lilly ve projeksiyon kabininden inen Ronnie, kapıları barikat kurarken gerçeği fark ediyor: Lilly’nin tuttuğu yalnızca Susie’nin kopmuş eli. Final, Nelson Riddle’ın “Lolita Ya Ya”sına yumuşak ama iğneleyici bir geçişle biterken, tonun acımasız sertliği netleşiyor.
IT: Welcome to Derry finalinin mesajı: “Bu dünyada kimse güvende değil”
Yapımın idari yapımcısı ve ilk bölümü yöneten Andy Muschietti, çocuk karakterlerin ilk bölümde kaybedilmesini izleyiciyi güvenli formüllerden uzaklaştıran bilinçli bir anlatı hamlesi olarak konumluyor. Amaç, geçmişteki Losers’ Club yapısının tekrar edilmediğini göstermek ve “takip edeceğimizi sandığımız” figürlerin bile güvencede olmadığı duygusunu erkenden yerleştirmek. Bu tercih, küçük kasaba masumiyetini hızla sisli bir tehdide dönüştüren Derry mitolojisini sert bir başlangıçla yeniden kuruyor. Böylece anlatı, Pennywise’ın gölgesinin henüz tam görünmediği bir evrede bile sahnenin kurallarını çiziyor: Empati kurduğumuz çocuklar bile dramatik dengelerin teminatı değil.
Doğum korkusu, Soğuk Savaş ve canavarın biçimi
Muschietti’nin işaret ettiği bir diğer katman, doğum ve ebeveynliğe dair ürperti. Stephen King’in romanında yıllar sonra geri dönen Losers üyelerinin çocuk sahibi olmamaları, bu dünyaya çocuk getirme fikrinin bastırılmış korkularıyla ilişkilendirilir. Bölümdeki “uçan bebek” sureti, masumiyetin çarpıtılmış bir yansıması olarak doğumun hem mucizevi hem de dehşet verici olasılıklarını tek bir figürde topluyor. Mekânsal ve ses tasarımı burada belirleyici: Perdedeki film yanığı efektleri, bozulmuş müzik ve sinema salonunun dar alan gerilimi, bedenin ve doğumun kırılganlığını tehdit diliyle çerçeveliyor. Dönemin ruhu da bu sembolizme eklemleniyor: 1962 Amerika’sında Soğuk Savaş, nükleer saldırı tatbikatları ve görünmez radyasyon tehlikesi, “doğum kusurları” korkusuyla birleşerek kültürel panik haritasını tamamlıyor. Canavarın formu, bu tarihsel paranoyaların sinemasal bir sentezi.
DC imaları ve finalin estetik işaretleri
Bölümde Teddie’nin okuduğu Detective Comics 298 gibi nostaljik ayrıntılar, yüzeyde Pennywise’ın şekil değiştirme yeteneğine göndermeler yapıyor gibi görünse de yapımcılar bunun kasıtlı bir paralellik taşımadığını belirtiyor. Yine de bu öğeler, dönemin pop kültür dokusunu kurarak karakterlerin gündelik dünyasını somutlaştırıyor. Kapanışta “Lolita Ya Ya”nın seçilmesi de rastlantı değil: Kubrick’in 1962 tarihli filmiyle kurulan bağ, masumiyet/istismar eksenindeki tedirginliği müzikal bir leitmotife dönüştürüyor. Böylece estetik ve tematik gerilim aynı eksende buluşuyor; görüntüdeki film yanığı, hikâyenin ahlaki dokusundaki yanık izini andırıyor.
Devamında ne beklemeli?
İlk bölüm, Derry’nin kurallarını hızlıca sertleştirirken Pennywise’ın sahneye tam çıkışını erteleyerek gerilimi biriktiriyor. Eleştiriler, çocukların hikâyesinin şimdilik yetişkinlerinkinden daha çekici kurulduğunu; buna karşın bazı CG ağırlıklı anların etkisinin sınırlı kaldığını not ediyor. Yine de tempo, karakter odaklı suçluluk ve kayıp temalarıyla dengeleniyor. IT: Welcome to Derry ilerleyen bölümlerde, travma dalgalarının kasabada nasıl yayıldığını ve “güvende olma” yanılsamasının hangi yeni formlarda kırıldığını irdelemeye devam edecek. Bu haberde yer alan tüm açıklamalar ve bölüm değerlendirmeleri, ilgili röportaj ve inceleme notlarına dayanmaktadır:
Kaynak: IGN